Miasta Partnerskie

KAMIENIEC PODOLSKI
Ukraina

Kamieniec Podolski – liczba mieszkańców 100 tys. położony jest w południowo - zachodniej części Ukrainy na Wyżynie Podolskiej.

Odległości samochodowe z Kamieńca Podolskiego:
390 km do Kijowa – stolicy Ukrainy, 264 km do Lwowa, 490 km do Odessy, 522 km do Warszawy. Najbliższe lotniska to lotnisko w Chmielnickim (100 km) i Lwowski Międzynarodowy Port Lotniczy (264 km).
Kamieniec Podolski został założony w 1360 r. Posiada unikatowe historyczne budowle i w rankingu Ukraińskim plasuje się na wysokim – trzecim miejscu pod względem historycznym i architektonicznym zaraz po Kijowie i Lwowie. Miasto może się poszczycić 170 historycznymi i kulturalnymi punktami orientacyjnymi, z których najbardziej znaczący jest Stary Zamek – symbol Kamieńca Podolskiego

Oferta edukacyjna obejmuje:
11 szkół podstawowych, gimnazja, szkoły średnie przede wszystkim szkolnictwo wyższe - Państwowy Uniwersytet, Akademia Rolnicza, Wojskowy Instytut Handlu i Prawa, Regionalna Akademia Zarządzania Personelem.
Główną gałęzią gospodarki jest przemysł reprezentowany przez 30 wielkich przedsiębiorstw, wśród nich 11 zajmuje się budownictwem, 7 produkcją żywności, 2 lekkim przemysłem, 3 produkcją niemetalicznych towarów mineralnych, 4 produkcją metali, 1 produkcją i zaopatrywaniem w opał i energię elektryczną. Działa 700 MŚP. W mieście znajduje się 16 oddziałów najważniejszych banków Ukrainy.
Więcej informacji na stronie miasta www.kam-pod.gov.ua

PONTE LAMBRO
Włochy

Historia:
Nazwa pochodzi od rzeki Lambro, przepływającej przez tę gminę. Historia tej miejscowości była wymieniana już w czasach rzymskich, natomiast most nad rzeką Lambro pochodzi ze średniowiecza. Najważniejszym dowodem na pochodzenie z IV wieku n.e. są wykopaliska archeologiczne w „Cascina Schieppo”, gdzie odnaleziono ślady istnienia rzymskiej kolonii. Badania archeologiczne przeprowadził na zlecenie i pod nadzorem gminy Ponte Lambro i Związku Miejscowości Górskich , Lombardzki Urząd Archeologiczny, w wyniku czego odkryto: resztki murów obronnych, monety i przedmioty użytkowe. Zbiory te prezentowane są w Muzeum Civico w Como.
Historia miasta i jego rozwój postępował wraz z procesami industrializacyjnymi. Począwszy od uprawy winorośli w Lezza, który był własnością zakonników z San Bernardo, poprzez XVI wieczne młyny nad rzeką Lambro, a skończywszy na kuźniach, wytwarzanym od 700 lat w Busnigallo papierze i manufakturach tekstylnych, które wykorzystywały napęd wodny.
W kronikach historycznych z XIII wieku pojawił się zapis o zamku Mazzonio, który został wybudowany przez miejscowego władcę - Arduino. Obecnie pozostały z nich wieża wraz otworami strzelniczymi.
Ważnym zabytkiem jest kościół farny - Santa Maria Annunziata, mający fasadę prawdopodobnie według projektu Simone Cantoni i klasycystyczne schody, całość budowli ma monumentalny a zarazem poetycki charakter.

Położenie:
na północny - wschód od miasta Erba, w odległości 15 km od Como i 65 km od Mediolanu (Milano). Provincia Di Como, Region: Lombardia. Powierzchnia 3,81 km˛ z czego 2/3 jest pokryte górami a reszta zaludniona przez 4065 mieszkańców. Wysokość: od 290 do 1155 metrów n.p.m Należy do Comunitá Montana Triangolo Lariano (Związek Gmin Górskich Położonych w Południowej Części Jeziora Como) którego Przewodniczącym jest Burmistrz Ponte Lambro - Andrea Cattaneo.

Zatrudnienie:
1.147 osób w firmach państwowych i prywatnych, z czego w przemyśle - 701. Największy zakłady: to przędzalnia bawełny oraz firma zajmująca się wytwarzaniem różnorodnej gamy produktów z plastiku (PVC) - ceraty, folie, pokrowce.

Imprezy kulturalne:
coroczne „Sagra di Lezza” oraz „Artificium” są to rynek i wystawy, jakie odbywają się w antycznej części Ponte Lambro i XIX wiecznym parku Villa Guaita. Ponadto organizowane jest święto sportu - trzecia niedziela czerwca.
Więcej informacji na stronie miasta www.comune.pontelambro.co.it

EBENSEE
Austria

Znajduje się w odległości 56 km na wschód od Salzburga. Liczy 8878 mieszkańców, powierzchnia 194 km ² (czwarta co do wielkości w całym Landzie Oberösterreich). Położone na wysokości 425 metrów n.p.m, między dwoma szczytami: Sonnstein (1038 metrów) i Schönberg (2093 metrów), nad rzeką Train. Ponadto znajduje się między trzema jeziorami: Traunsee, Langbathsee, Offensee. Kolejka liniowa na szczyt Feuerkogel (1549 metrów n.p.m). Historyczne wzmianki pochodzą z roku 1607, a od 1768 stanowiła autonomiczną gminę wyznaniową. W gminie znajduje się kamieniołom, fabryka amoniaku i sodu. Miasto mające charakter turystyczny, którego atutem jest nie tylko położenie, ale baza turystyczna i bogata oferta spędzenia wolnego czasu.
Od października 2000 roku Ebensee jest miastem partnerskim dla Zawiercia. Regularnie odbywa się wymiana młodzieży pomiędzy miastami. W maju 2003 roku młodzież z Zawiercia, włoskiego Prato i Ebensee wzięła w projekcie dofinansowanym przez Komisję Europejską w ramach programu Town Twinning pod nazwą: „Partnerstwo bez granic”. Podczas „Europejskich Dni Zawiercia – My Europie” (28 – 30 maja) oprócz delegacji samorządowej w skład, której weszli m.in. Josef Piontek , Franz Kornberger wystąpił zespól rockowy „32 Twenty”.
Strona internetowa: www.ebensee.at Od 1987 roku Prato jest miastem partnerskim dla Ebensee, powstałe towarzystwo współpracy ma własną stronę internetową: www.prato-ebensee.at

DOLNY KUBIN
Słowacja

Miasto Dolny Kubin to dawna siedziba żupy orawskiej, centrum administracyjne powiatu Dolny Kubin, kulturalne centrum Orawy. Kubin po raz pierwszy wspominany jest w dokumencie z 6 stycznia 1314. W 1632 r. nadano mu rangę miasteczka. Miasto jest małe pod względem liczby mieszkańców (19945 osób, dane na rok 2004), ale znaczące dla dziedzictwa kulturowego narodu słowackiego. Znajduje się w północno-zachodniej Słowacji (leży w dolinie Orawy na wysokości 468 m n.p.m., ale osadnictwo sięga nawet 550 m n.p.m.). Miasto ma wyjątkowo korzystne i atrakcyjne położenie geograficzne. Prowadzą przez nie europejskie trasy łączące kraje bałtyckie z Bałkanami, z Europą Środkową i regionem Apeninów. Na terytorium Dolnego Kubina składają się tereny samego miasta oraz tereny kilku dawnych miasteczek, dzisiaj jego dzielnic – Veľký Bysterec, Malý Bysterec, Beňova Lehota, Záskalie, Jeląava, Mokraď, Kňažia, Medzihradné i Srňacie. W Dolnym Kubinie urodziło się lub działało wiele osobistości słowackich, m.in.: Janko Matúąka, autor słów hymnu słowackiego, największy słowacki poeta Pavol Országh Hviezdoslav, znany miłośnik i kolekcjoner książek Vavrinec Čaplovič, lekarz i pisarz Ladislav Nádaąi Jégé, proboszcz i znany działacz narodowy Andrej Radlinský.

Pamiątki historyczne i zabytki miasta:

• gotycki kościół w Dolnym Kubinie z XIV w.
• rynek z okresu średniowiecza
• żupny dom z XVII w.
• dwupiętrowy kamienny budynek z pierwszej poł. XVIII w. w dzielnicy Záskalie
• murowany kościół barokowy w Kňažej z drugiej poł. XVIII w.
• kościół ewangelicki wyznania augsburskiego z końca XIX w.
• rzymsko-katolicki kościół parafialny – z XIX w.
• dworek w Malom Bysterci w stylu empire z pierwszego trzydziestolecia XIX w.
• domy ludowe (m.in. dom farbiarzy w Kohútovom sade, w którym mieszkał działacz kulturalny T. H. Florin)
• budynek szkoły handlowej z 1888 r.
• budynek dla biblioteki Čaploviča z 1906 r. z pomnikiem Hviezdoslava
• cmentarz, na którym pochowano m.in. Leopolda Brucka, Janka Matúąkę, Baltazára Demiána, Samuela Nováka, czy największego słowackiego poety Pavla Országha Hviezdoslava
• Muzeum P. O. Hviezdoslava
• Galeria Orawska

W Dolnym Kubinie organizowane są ogólnosłowackie konkursy recytacji poezji i prozy – Hviezdoslavov Kubín (od 1954 r.), międzynarodowy festiwal muzyki Čírenie talentov, festiwal sztuk plastycznych Bohúňova paleta, a w sporcie przyznawanie nagród Fair-play MUDr. Ivana Chodáka.
Więcej informacji na stronie miasta www.dolnykubin.sk.

BORNHEIM
Niemcy

W południowej części północnej Westfalii, w środku wyżyny Vorgebiegre, bezpośrednio nad Renem, leży Bornheim, trzecie pod względem wielkości miasto powiatu reńsko - siegowskiego. To 14. dzielnicowe miasto powiatowe liczy ponad 48 000 mieszkańców. Bornheim położone jest pomiędzy metropoliami Kolonią nad Renem a Bonn, byłą stolicą Niemiec. Do obu miejscowości można dojechać podmiejskimi kolejkami w ciągu kilku minut. Z niektórych punktów widokowych w okolicy można nawet zobaczyć znaną na świecie kolońską katedrę.

Bornheim posiada dobrze rozwiniętą infrastrukturę, która sprawia, że miasto jest atrakcyjnym miejscem dla prowadzenia działalności gospodarczej. Miejscowa, różnorodna działalność gospodarcza, zlokalizowana w sześciu  strefach przemysłowych, zapewnia optymalne warunki rozwoju, a poziom bezrobocia jest niższy w porównaniu do średniej krajowej.

Bornheim - w związku ze swoim intensywnym rozwojem gospodarczym w regionie - zapewnia młodym rodzinom odpowiednie warunki życia i rozwoju. 30 przedszkoli, 8 szkół podstawowych, 7 szkół ponadpodstawowych oraz Centrum Kształcące Dorosłych zapewniają w całości mieszkańcom miasta pełną opiekę przedszkolną, szkolną, jak i stwarzają możliwości indywidualnego kształcenia i samokształcenia pozaszkolnego. Różnorodne kluby sportowe, instytucje kulturalno - oświatowe urozmaicają życie mieszkańców, a liczna, ochotnicza straż pożarna dba o ich bezpieczeństwo.

Oprócz licznych instytucji kulturalnych i sportowych do dyspozycji mieszkańców oddany jest duży basen, 100. hektarowe pole golfowe z 18. dołkami oraz sieć dróg rowerowych i szlaków turystycznych.  

Szczególną cechą regionu jest bardzo żyzna gleba lessowa, stwarzająca możliwość uprawy warzyw i owoców, które są po części bezpośrednio sprzedawane przez miejscowych rolników i sadowników.

Bornheim i jego okolica należy do największych i najbardziej znanych regionów uprawy szparagów w Niemczech. Każdego roku mieszkańcy miasta wybierają „królową szparaga“. W marcu 2014 roku nazwa „Szparagi bornheimskiej“ została wciągnięta na europejską listę regionalnych specjalności. Nazwa ta, tak jak parmezan, szynka parmeńska i szampan jest nazwą zastrzeżoną tylko dla tego produktu.

Tradycja uprawy szparagów sięga epoki rzymskiej. Pomiędzy 50. rokiem przed  Chrystusem do 450 roku naszej ery na terenie Bornheim żyli Rzymianie. Świadkami obecności rzymskiej są ruiny rzymskiego akweduktu, który prowadził od gór Eifel do Kolonii i w swoim czasie był uważany za największą budowlę na północ od Alp. W 2002 roku została odkryta dobrze zachowana „Villa Fortuna“, która obrazuje codzienne życie Rzymian. Po Rzymianach osiedlili się na terenie Bornheim Frankowie i Merowingowie. Pierwsze wzmianki o Bornheim sięgają 945 roku. Założycielami miasta byli przedstawiciele starych, nadreńskich rodów rycerskich, którzy na tym terenie wznieśli zamki otoczone wodnymi fosami, które są do dnia dzisiejszego częściowo zachowane.

Umowa współpracy partnerskiej została podpisana 4 września 2010 roku w Zawierciu, a rok później w Bornheim. Od tej pory obydwa miasta łączy żywa i przyjacielska współpraca.

ZSAMBEK
Węgry

Zsámbék położony jest na zachód od Budapesztu, w odległości około 30 km od jego centrum, w pobliżu autostrady M1 łączącej Budapeszt z Győrem. Zsámbék leży na pogórzu Gerecse. Złoty wiek Zsámbéka przypadł na wieki po podboju, ponieważ osada leżała na szlaku handlowym między Esztergom i Székesfehérvár.

Najważniejsze zabytki i miejsca:

- Ruiny ponorbertańskiego kościoła klasztornego wybudowanego w latach 1220–1241 w stylu romańskim z elementami wczesnego gotyku. Od trzęsienia ziemi w XVIII w. kościół pozostaje w ruinie, stanowiąc unikatową atrakcję turystyczną. Dla utrwalenia pierwotnej formy świątyni w Budapeszcie zbudowano kościół będący kopią kościoła z Zsámbku.

- Rezydencja Zichy wzniesiona pierwotnie przez księcia Aynarda jako zamek obronny. W 1492 podczas epidemii dżumy na Węgrzech w zamku przechowywana była Korona świętego Stefana. Po upadku okupacji tureckiej rodzina Zichy przejęła zamek i odnawiając go przebudowała na styl barokowy. Obecnie w rezydencji mieści się Szkoła Pedagogiczna.

- Fontanna turecka – pozostałość łaźni z czasów okupacji tureckiej.

- Kościół barokowy – zbudowany w XVIII w. przez Miklósa Zichy.

- Muzeum lamp – będące prywatną kolekcją lamp Ferenca Borusa, składającą się z około 1000 eksponatów. W 1995 wpisane do Księgi rekordów Guinnessa.

OWRUCZ

Ukraina

Owrucz to miasto na Ukrainie, w obwodzie żytomierskim, w rejonie korosteńskim, położone nad rzeką Noryn (dorzecze Dniepru). W X wieku było stolicą Olega Światosławowica.

Obecnie znajduje się tutaj węzłowa stacja kolejowa Owrucz, a w mieście rozwinął się przemysł mleczarski oraz lniarski. Miasto jest siedzibą eparchii Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego Patriarchatu Moskiewskiego.

Owrucz to miejsce o bogatej i zróżnicowanej historii, było zamieszkałe już w 5-4 tysiącleciu p.n.e. W I tysiącleciu n.e. stał się ośrodkiem plemienia Drewlan. Pierwsze wzmianki o Owruczu pochodzą z Latopisu Ipatijewskiego, gdzie występuje pod nazwą Wrucznie jako gród drewlański podległy księżnej Oldze. To również miejsce śmierci księcia Olega Światosławowica. W różnych źródłach Owrucz występuje także jako Wruczaj, Wruczyj czy Owruczew.

W składzie Rusi Kijowskiej, Owrucz był potężną fortecą, a w XII wieku siedzibą księcia Ruryka Rościsławicza. Do dziś przetrwały fragmenty umocnień z tego okresu. Święty Jacek wprowadził tu religię katolicką, założył dom zakonny i pobłogosławił ziemię owrucką, co przyczyniło się do rozwoju katolicyzmu.

Po zniszczeniu przez Tatarów Owrucz odrodził się na początku XIV wieku jako część księstwa halicko-wołyńskiego, posiadając własną fortecę. W 1356 roku wszedł w skład Księstwa Litewskiego, a w 1399 roku został przejęty przez krymskiego chana Edygeja. W odpowiedzi na kolejne napady Tatarów krymskich, w 1506 roku zbudowano drewniany zamek, który z czasem został otoczony kamiennym murem, z czterema bramami wjazdowymi i sześcioma basztami.

W XVI wieku w mieście funkcjonował prawosławny klasztor, który został zniszczony podczas napadu tatarskiego w 1671 roku.

Od 1569 roku Owrucz należał do Rzeczypospolitej, będąc stolicą starostwa owruckiego oraz siedzibą sądów szlacheckich: ziemskiego i grodzkiego. W 1641 król Władysław IV Waza nadał Owruczowi prawo magdeburskie, co podniosło jego status administracyjny i prawny. W 1648 miasto zostało zajęte przez kozaków, a od 1649 roku stacjonował tam pułk kijowski. Po rozejmie andruszowskim w 1667 roku, Owrucz pozostał w granicach Polski, aż do drugiego rozbioru w 1793 roku, kiedy to przeszedł pod panowanie Rosji.

Pod zaborami Owrucz stał się siedzibą powiatu owruckiego w guberni wołyńskiej. W styczniu 1919 roku, podczas ukraińskich pogromów, wojska atamana Kozyr-Zyrki zamordowały 80 żydowskich mieszkańców Owrucza i splądrowały około 1200 domów.

W 1989 roku Owrucz liczył 19 121 mieszkańców, a w 2013 roku liczba ta spadła do 16 614. Do 2020 roku miasto było siedzibą rejonu owruckiego.