Z pozoru prosty tytuł wystawy, który zaproponował sam Autor, nastręcza sporych trudności interpretacyjnych. Architektura nie istnieje bez pejzażu, choć czysty pejzaż można sobie wyobrazić bez architektury. Ta pierwsza jest dziełem człowieka; pejzaż, krajobraz, natura świetnie dają sobie radę bez przebiegłego i panoszącego się zbyt często człowieka. 

Tak zatem wystawa Janusza Maciążka dotyka fundamentalnych spraw filozoficznych: gdzie jest ta granica między przestrzenią sztucznie zorganizowaną i tą wolną od ingerencji, która była, gdy jeszcze nas nie było? Te obrazy każą zadawać sobie takie właśnie pytania, stawiać je brutalnie i bezpardonowo w czasach, kiedy nie szanuje się majestatu natury - wycina drzewa, niszczy bory, zatruwa wody i ziemię. Sympatia Autora jest po oczywiście słusznej stronie...

Jednak... Siłą jego płócien, namalowanych w jednej z najtrudniejszych technik malarskich, jaką jest akwarela (bo nie znosi fuszerki, pomyłek, braku świadomego zamysłu twórczego zanim rzuci się na obraz choć kropelkę farby!), jest umiejętność pokazywania koegzystencji tego, co z człowieka, brył, budowli - słowem ARCHITEKTURY, i tego, co obok człowieka tworzy mu urzekający, czasem groźny, czasem idylliczny kontekst jego podróży przez życie - słowem PEJZAŻU...

Odnajduję w malarstwie Janusza (mogę pozwolić sobie na ton osobisty, bowiem byliśmy kolegami z jednego liceum) piękno, formę, impresjonistyczny błysk, a nade wszystko mądrą zadumę nad światem, nad jego przecudowną złożonością, sumą NAS i NIE-NAS, choć w jedni istniejącą. To malarz z ambicjami filozofa.

Takie refleksje musiały towarzyszyć gościom wernisażu malarstwa Janusza Maciążka, wśród których – ku szczerej radości Autora – nie zabrakło koleżanek i kolegów z liceum (wówczas II LO im. Majakowskiego), w którym spotkał niezwykłego człowieka, profesora plastyki, Józefa Wolnego, a którego wspominał z wielkim sentymentem. W wernisażu wzięli także udział wiceprzewodniczący Rady Miejskiej w Zawierciu Leopold Stawarz oraz dyrektor MOK „Centrum” Andrzej Danecki. 

Moje malarstwo jest jazzujące – wyznał Maciążek, co skrzętnie podchwicił Michał Rus i swą oprawę muzyczną wernisażu podporządkował... akwarelowej tonacji.

Andrzej Borkiewicz
Zdjęcia: Sławomir Smolny

O Autorze:
JANUSZ MACIĄŻEK, zawiercianin.
Studiował na Wydziale Architektury Politechniki Śląskiej oraz na Wydziale Techniki Uniwersytetu Śląskiego. Zawodowo zajmuje się architekturą wnętrz i grafiką użytkową. Malarstwo i rysunek zawsze były obiektem jego zainteresowań.

Od kilku lat jest zapraszany do udziału w wystawach:
- wystawa zbiorowa z okazji 110 rocznicy istnienia miasta Jaworzna w 2011 r.;
- w marcu 2012 r. wziął udział w wystawie Roma barocca poświęconej barokowi rzymskiemu zorganizowanej przez Societa’ Dante Alighieri we współpracy z Biblioteką Śląską, Politechniką Śląską i Muzeum Miasta Jaworzna, wystawa miała miejsce w Bibliotece Śląskiej w Katowicach, a następnie w Muzeum Miasta Jaworzna;  
- wystawa Mistrzowie akwareli w Kazimierzu nad Wisłą w Galerii Grabskich w marcu 2014 roku z udziałem wybitnych akwarelistów polskich: Michała Adamczyka, Krzysztofa Ludwina,  prof. Jerzego Gnatowskiego, któremu była dedykowana;
- wystawa indywidualna zatytułowana Świat wodą malowany w Domu Kultury w Łaziskach Górnych w kwietniu 2014 r.;
- w Galerii Beskidzkiej czerwiec – wrzesień 2015 r. wspólnie z artystką malarką Moniką Ślusarczyk;
- w Oświęcimskim Centrum Kultury w Oświęcimiu wystawa indywidualna w październiku 2017 roku.
Brał udział w plenerach malarskich im. Sylwestra Majzla i wystawach poplenerowych, organizowanych przez  MDK w Łaziskach Górnych w latach: 2014 w Wejherowie, 2016 w Szwajcarii, a w 2017 we Włoszech i Francji.
Jego prace można obejrzeć w galerii internetowej  www.akwarele.net, na Facebooku i nabyć bezpośrednio u autora lub w Galerii Beskidzkiej w Szczyrku i w Galerii Anar w Mikołowie.