Zakończyły się prace renowacyjne zawierciańskiego mostu na rzece Warcie przy ulicy Kasprowicza. Modernizacja mostu wybudowanego przed II Wojną Światową, była okazją do przypomnienia jego patrona - posła i inżyniera Zygmunta Sowińskiego.

Oprawa uroczystości odbyła się w klimacie lat dwudziestolecia międzywojennego i przygotowana została przez Wydział Upowszechniania Kultury, Rekreacji i Turystyki. Stroje z lat trzydziestych, poezja i piosenki z tamtego okresu nadały wydarzeniu niepowtarzalny charakter. Uroczystego odsłonięcia tablicy upamiętniającej wybitnego zawiercianina dokonał prezydent Ryszard Mach, posłanka na Sejm RP III i IV kadencji Maria Gajecka Bożek oraz krewni Z. Sowińskiego – Andrzej Kułach i Irena Krzysztofczyk.

Uroczystość odbyła się równo 79 lat po tym, jak 8 listopada 1934 roku ówczesne władze Zawiercia nadały mostowi imię Zygmunta Sowińskiego. Po niemal ośmiu dekadach most został odrestaurowany. Wykonano m. in. mechaniczne usunięcie zapraw odspajających się i dokonano ich uzupełnień. Na powierzchni elementów stalowych wykonano powłokę antykorozyjną. Specjalnymi preparatami sklejono pęknięcia i szczeliny w moście, a ubytki w betonie uzupełniono specjalnie przygotowaną do tego zaprawą cementową. Na balustradach mostu – po obu stronach – zamontowano również oświetlenie. Koszt renowacji mostu wyniósł ok. 23 tys. zł.

Postać patrona mostu przybliżył licznie zgromadzonym mieszkańcom miasta oraz zaproszonym gościom Michał Oleś z zawierciańskiego magistratu. Za materiał przybliżający sylwetkę Zygmunta Sowińskiego posłużyła nota biograficzna, opublikowana w książęce Włodzimierza Sowińskiego "Przed wojną, wojna, po wojnie":

„Zygmunt Adam Sowiński urodził się 26 grudnia 1892 roku w Zawierciu jako syn Leonarda i Ludwiki z Dryjskich. Jego ojciec był majstrem w fabryce włókienniczej w Zawierciu. Kierował 500 pracownikami.

Po ukończeniu w 1910 r. gimnazjum w Częstochowie studiował na Wydziale Budowy Maszyn, a następnie na Oddziale Elektrycznym Wydziału Mechanicznego Politechniki Lwowskiej.

Studia przerwała mu wojna 1920 r. Wstąpił ochotniczo do Wojska Polskiego i brał udział w wojnie polsko – bolszewickiej oraz w obronie Lwowa. Po demobilizacji dokończył w 1922 r. studia uzyskując dwa dyplomy: inżyniera mechanika i inżyniera elektryka.

Po studiach wrócił do rodzinnego miasta i podjął prace w elektrowni wielkiej fabryki włókienniczej Towarzystwa Zakładów Przędzalni Bawełny, Tkalni i Bielarni Zawiercie S.A jako inżynier, a następnie kierownik elektrowni. Był inicjatorem i realizatorem wielu cennych usprawnień i prac modernizacyjnych, dotyczących zarówno samej elektrowni, jak i sieci i napędów elektrycznych w fabryce.

1 grudnia 1928 r. Zarząd Miejski Zawiercia zlecił mu zorganizowanie Zakładu Elektrycznego i Wodociągów podległego miastu i kierowanie nim. Zaprojektował i nadzorował m.in. budowę linii kablowych i napowietrzonych oraz stacji i rozdzielni wn i nm, tworzących sieć miejską. Była ona połączona z dwutorową linią przesyłową 35kV z Elektrowni Okręgowej Zagłębia Dąbrowskiego w Będzinie – Małobądzu przez Ząbkowice, Zawiercie, Myszków do Częstochowy. Linia ta umożliwiła m.in. elektryfikację powiatu zawierciańskiego oraz zasilanie większości zakładów przemysłowych na terenie Zawiercia i sąsiednich miejscowości.

Innym jego osiągnięciem jako dyrektora ZEiW było zaprojektowanie i rozbudowa sieci wodociągowej wraz z automatyczna stacją hydroforową dla 40 tys. Mieszkańców. Zawsze interesowała go strona ekonomiczna realizowanych inwestycji. Kierowany przez niego Zakład Elektryczny i Wodociągów był dobrze prosperującym i dochodowym przedsiębiorstwem, podwajającym zyski co dwa lata.

Jako jeden z nielicznych inżynierów elektryków polskich był przed wojną posłem na Sejm. Po raz pierwszy został wybrany w 1930 r. miał wówczas 38 lat, był posłem III kadencji Sejmu RP (1930 – 1935) w Okręgu Wyborczym nr 21 (Będzin) z listy Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem (BBWR), następnie był posłem IV (1935 – 1938) i V (1938 – 1939) kadencji Sejmu RP z Okręgu Wyborczego nr 26 (Zawiercie) z listy Obozu Zjednoczenia Narodowego (OZN).

W Sejmie III kadencji był członkiem Koła Parlamentarnego BBWR, członkiem i współprzewodniczącym Sejmowej Komisji Robót Publicznych. Zajmował się m.in. projektem nowelizacji ustawy elektrycznej z 1922 r., projektem z 1931 r. ustawy o podatku od energii elektrycznej i rozporządzeniem z 1933 r. o popieraniu elektryfikacji. Występował jako sprawozdawca preliminarzy budżetowych Ministerstwa Zdrowia Publicznego i Opieki Społecznej w latach 1934 i 1935.

Był jednym z inicjatorów i współautorów ustawy z 1933 r. o Funduszu Pracy, który miał wspierać finansowo instytucje i zakłady zatrudniające bezrobotnych. W latach 1933 – 1935 pełnił funkcję członka rady tego Funduszu. Należał także do inicjatorów akcji zatrudniania bezrobotnych w innych rejonach kraju, jeśli nie mogli dostać pracy w miejscu zamieszkania (m.in. wyjazdy do kamieniołomów dolomitu, stosowanego do wyrobu szkła, wykładzin pieców hutniczych itp.). W tym okresie był także organizatorem i prezesem Stowarzyszenia Opieki nad Niezatrudnioną Młodzieżą.

W Sejmie IV kadencji działał w Kole Parlamentarnym OZN, poza tym był rzecznikiem Sądu Marszałkowskiego, członkiem, a potem wiceprzewodniczącym Komisji Budżetowej, członkiem Komisji Pracy, przewodniczącym Sejmowej Komisji Przemysłowo – Handlowej i sprawozdawcą na forum Sejmu projektu preliminarza budżetowego w części 10 –tej Ministerstwa Przemysłu i Handlu; był także członkiem, a potem przewodniczącym Komisji do rozważenia projektu ustawy o upoważnieniu Prezydenta RP do wydawania dekretów; członkiem Komisji Specjalnych do spraw aprowizacji i do spraw cen artykułów rolniczych.

W Sejmie V kadencji (1938 – 1939) był prezesem Sądu Marszałkowskiego, członkiem prezydium i wiceprezesem koła Parlamentarnego OZN, przewodniczącym prezydium Komisji Inwestycyjnej oraz członkiem Komisji Budżetowej i Przemysłowo – Handlowej, przewodniczącym Komisji Aprowizacyjnej i członkiem parlamentarnej Komisji Kontroli Długów Państwa. W latach 1938 – 1939 był referentem preliminarza budżetowego państwa i generalnym sprawozdawcą komisji Budżetowej. Na jej forum wygłosił referat generalny o warunkach poprawy gospodarczej, zamieszczony w Gazecie Polskiej 1939, nr 40.

Będąc posłem ziemi zawierciańskiej przyczynił się wydatnie do powstania towarowej linii kolejowej Zawiercie – Tarnowskie Góry, jako przewodniczący komitetu jej budowy. Z jego inicjatywy zbudowano Seminarium Nauczycielskie oraz Państwowe Gimnazjum i Liceum w Zawierciu. Budowa tych obiektów była możliwa dzięki kredytom przyznanym w skutek jego starań, co stanowiło zarazem znaczną pomoc w zmniejszeniu bezrobocia na tym terenie. Dla upamiętnienia zasług inż. Z. Sowińskiego władze miejskie nazwały jego imieniem nowo zbudowany most na rzece Warcie (zniszczony w czasie wojny).

Po sześciu latach pracy w Zakładzie Elektrycznym i Wodociągów inż. Zygmunt Sowiński objął 1 grudnia 1934 r. stanowisko naczelnego dyrektora Huty szkła w Zawierciu, na którym pozostał aż do wybuchu wojny w 1939 r.

Mimo absorbujących go prac w Sejmie i jego komisjach brał czynny udział w działalności społecznej i gospodarczej. W latach trzydziestych piastował zaszczytne stanowisko prezesa Federacji polskich Związków Obrońców Ojczyzny. W latach 1933 – 1936 pełnił przy Sądzie Najwyższym funkcje sędziego kartelowego, powołanego do kontroli i regulacji produkcji, zbytu, cen i wymiany dóbr w górnictwie, przemyśle i handlu. W 1933 r. był członkiem komisji rozjemczej powołanej przez Ministerstwo Przemysłu i Handlu do rozstrzygnięcia sporu dotyczącego taryf za energię elektryczną w Warszawie między elektrownią a magistratem. Szczególnie aktywnie działał w organizacjach gospodarczych, pełniąc tam szereg kierowniczych funkcji. Był mianowicie: prezesem Kieleckiej Izby Przemysłowo – Handlowej z siedzibą w Sosnowcu, prezesem Polsko – Holenderskiej Izby handlowej, wiceprezesem Związku Izb Przemysłowo - Handlowych w Warszawie, wiceprezesem Związku Hut Szklanych w Polsce, członkiem Rady Towarzystwa Przemysłowców Okręgu Zawierciańskiego.

W 1938 r. wygłosił w Kieleckiej Izbie referat na temat roli samorządu gospodarczego w okresie budowy centralnego Okręgu Przemysłowego (COP), a na konferencji poświęconej inwestycja w COP przedstawił program Związku Izb Przemysłowo – Handlowych w tej dziedzinie.

Inż. Zygmunt Sowiński znajdował również czas na pracę w Sowieckim Kole Stowarzyszenia Elektrotechników Polskich, do którego wstąpił ok. 1925 r. (jego nazwisko figuruje w spisie członków z dnia 10 października 1926 r.). W 1931 i 1932 r. wygłosił w Oddziale Zagłębia Węglowego dwa odczyty dotyczące projektów opodatkowania energii elektrycznej i nowelizacji Ustawy Elektrycznej z 1922 r. oraz Ustawy o popieraniu Elektryfikacji.

Mimo licznych zajęć zawsze znajdował czas na uprawianie sportu, świetnie pływał i jeździł na nartach. Kochał przyrodę i chętnie uprawiał turystykę pieszą, bo przecież Zawiercie stanowiło doskonały punkt wypadowy w piękne okolice Jury Krakowsko – Częstochowskiej. Był także zapalonym myśliwym, w jego domowym gabinecie wisiały rozmaite trofea myśliwskie. Żywo interesował się astronomią. Miał lunetę i w pogodne noce obserwował ruchy planet i innych ciał niebieskich. Pociągało go także filmowanie. We francuskiej firmie Braci Pathe zakupił kamerę wraz z wąskotaśmowymi filmami. Od tego czasu, tj. od 1935 r., utrwalał na taśmie rozmaite scenki z udziałem swoich najbliższych: żony Ireny i dwóch córek Beaty i Jadwigi. Wyświetlanie tych filmów stanowiło zawsze małe święto rodzinne.

Do 1939 r. mieszkał w Zawierciu. Wziął udział w ostatnim posiedzeniu Sejmu II Rzeczpospolitej 2 września 1939 r. W listopadzie wrócił do Zawiercia, gdzie został aresztowany przez gestapo przed Świętem Niepodległości jako zakładnik polityczny. W więzieniu przebywał do grudnia 1939 r., a po zwolnieniu w areszcie domowym był pod stałym nadzorem. Każdego dnia był doprowadzany do Huty Szkła w Zawierciu, gdzie od 1934 r. aż do wybuchu wojny zajmował stanowisko dyrektora. W marcu 1940 r. otrzymał ostrzeżenie, że gestapo zamierza go aresztować i wywieźć do obozu koncentracyjnego. Istniejąca już wtedy na terenie Zawiercia tajna grupa konspiratorów „ Płomień” opracowała plan ucieczki, jednak Z. Sowiński nie zgodził się obawiając się represjonowania jego rodziny.

30 kwietnia 1940 r. został aresztowany przez gestapo podczas pracy w hucie, osadzony w areszcie gestapo przy ulicy Sądowej i następnie wywieziony wraz z grupą więźniów politycznych do obozu koncentracyjnego Sachsenhausen, skąd po miesiącu został przetransportowany do obozu Dachau (nr obozowy 19531). Prof.. Teodor Musioł, były więzień tego obozu, w rozdziale „Formy ruchu oporu w obozie” książki Dachau 1933 - 1945 wspomina grupę Polaków prowadzących wykłady i pogadanki. Wymienia Z. Sowińskiego, który referował problemy elektryfikacji Polski i Kazimierza Drewnowskiego (profesora Politechniki Warszawskiej), który przedstawiał zagadnienia politechnizacji.

Zygmunt Sowiński zmarł w wieku 52 lat w ostatnich tygodniach wojny, 7 marca 1945 r., po pięcioletniej gehennie, skrajnie wyczerpany. Nie starczyło mu sił, by doczekać bliskiego już wyzwolenia. Jego nazwisko zostało uwiecznione na płycie pamiątkowej cmentarza obozowego w Dachau.

Za pracę społeczną i zawodową był odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Polonia Restituta. Było to przed wojną odznaczenie nadawane niesłychanie rzadko, za wyjątkowe zasługi dla państwa i społeczeństwa”.